Kluczową rolę w magazynowaniu kwasów tłuszczowych spełnia proliferator peroksysomów (PPARG), zlokalizowany w tkance tłuszczowej. Gen PPARG jest odpowiedzialny za syntezę białka PPARy uczestniczącego w magazynowaniu energii.
Niektóre polimorfizmy genu PPARG są mniej podatne na przyrost masy ciała.
Gen PPAR-gamma (receptor aktywowany przez proliferator peroksysomów) w licznych badaniach wiązany jest z otyłością, zespołem metabolicznym i ryzykiem cukrzycy typu 2. Ten gen jest zaangażowany w regulację i magazynowanie kwasów tłuszczowych oraz metabolizm glukozy. Czy redukcja masy ciała może być związana z genami? Receptor PPAR-gamma jest aktywowany przez wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega-6 i reguluje różnicowanie adipocytów. Uważa się, że polimorfizm rs1801282 zmniejsza aktywność PPAR-gamma, zwiększając tym samym tolerancję glukozy i chroni przed cukrzycą. Może być również związany z otyłością w niektórych populacjach, prawdopodobnie na skutek zwiększonego spożycia tłuszczu. Oceniono również ryzyko pogłębienia się mikroalbuminurii u chorych na cukrzycę typu 2 z polimorfizmem rs1801282. Różnice w średniej wyjściowej mikroalbuminurii pomiędzy genotypami GG, GC i CC nie były istotnie statystycznie (p=0,1107), jednak albuminuria była mniejsza u osób będących nosicielami allelu C w stosunku do osób posiadających allel ryzyka G (odpowiednio 7,3 ±9,1 vs. 10,5 ±24,9 μg/min). W badaniu okazało się również, że osoby z genotypami CC i CG lepiej reagowały na leczenie inhibitorami konwertazy angiotensyny (ACEi) w porównaniu do osób z genotypem GG (p<0,001).
Aktywność fizyczna poprawia homeostazę glukozy u wszystkich, jednak istnieją pewne różnice osobnicze w regulacji gospodarki węglowodanowej spowodowanej wysiłkiem fizycznym, co sugeruje dużą jaką ma ekspresja genów. W związku z tym poddano analizie polimorfizm rs1801282 genu PPAR-gamma, aby ocenić różnice w metabolizmie węglowodanów i insuliny u przedstawicieli genotypów CC, CG, GG spowodowane wysiłkiem wytrzymałościowym. W badaniu wzięło udział 481 zdrowych ochotników, którzy uczestniczyli w 20-tygodniowym programie treningowym opartym na ćwiczeniach wytrzymałościowych. Zaobserwowano, iż osoby posiadające allel C odznaczają się zwiększoną tolerancją na glukozę (CC 0,22 ±0,22, CG 0,14 ±0,06, GG 0,004 ±0,03; p=0,0008; zużycie insuliny wyrażano w 10−4 min−1[μU/ml]−1) oraz reagują gwałtownym wyrzutem insuliny na wzrost stężenia glukozy w surowicy (CC 551,8 ±448,5; CG 534,6 ±218,3; GG -7,44 ±88,18; p=0,03). Zatem osoby o genotypie CC odznaczają się lepszym metabolizmem glukozy i insuliny w odpowiedzi na regularne treningi, w stosunku do osób z genotypem GG.
