Niekończące się pokłady energii, nagła utrata masy ciała – początkowe objawy nadczynności tarczycy często są postrzegane jako “pożądane” zmiany, zwłaszcza wśród kobiet. Między innymi dlatego nadczynność tarczycy jest jednym z najrzadziej rozpoznawanych schorzeń endokrynologicznych. Dowiedz się, jakie jeszcze objawy powinny Cię zaalarmować, czym charakteryzuje się nadczynność tarczycy, kto jest na nią szczególnie narażony i jak wygląda leczenie. Dlatego, zapr aszamy Ciędo zapoznania się z artykułem.
Mały, wielki organ!
Tarczyca pomimo małych rozmiarów (to około 30 gramowy organ) odpowiada za prawidłową pracę całego organizmu. Jej zadaniem jest wydzielanie hormonów. Praca tarczycy regulowana jest za pośrednictwem TSH, hormonu wydzielanego przez przysadkę mózgową. Zapewnienie więc jej prawidłowego funkcjonowania jest niezwykle ważne dla ogólnego samopoczucia i zdrowia.
Tarczyca zlokalizowana jest u nasady szyi. Hormony tarczycy regulują następujące funkcje organizmu:
- prawidłowe tętno
- prawidłowe oddychanie
- masę ciała
- temperaturę ciała
- siłę mięśni
- cykle menstruacyjne
- poziom cholesterolu
- i wiele, wiele więcej.
Czym jest nadczynność tarczycy?
Nadczynność tarczycy występuje wtedy, gdy tarczyca wytwarza więcej hormonów tarczycy, niż potrzebuje nasz organizm. Kiedy tarczyca jest nadczynna, to procesy zachodzące w naszym organizmie po prostu przyspieszają. Może to wpłynąć m.in. na szybsze bicie serca, nadmierne pocenie, utratę masy ciała, ale także niepokój, nerwowość i problemy ze snem.
Rozróżniamy nadczynność tarczycy pierwotną i wtórną. Przykładem pierwotnej formy, na który chcielibyśmy zwrócić szczególną uwagę, jest choroba Gravesa i Basedowa, związana z nasileniem czynności hormonalnej gruczołu. To choroba o podłożu autoimmunologicznym będąca przyczyną nadczynności tarczycy. Występuje 10-krotnie częściej u kobiet, a ryzyko zachorowalności jest związane z predyspozycjami genetycznymi.
W wyniku choroby produkowane są przeciwciała anty-TSHR, stymulujące do wytwarzania nadmiernej ilości hormonów – tyroksyny i trijodotyroniny, co prowadzi do zaburzenia pracy tarczycy (nadczynności).
Wśród objawów choroby możemy wyróżnić przede wszystkim widoczne powiększenie tarczycy oraz powstanie wola powiększającego obwód szyi. Wystąpić mogą również:
- wytrzeszcz gałek ocznych,
- zaburzenie cyklu menstruacyjnego,
- nawracające biegunki,
- spadek popędu seksualnego,
- przesuszenie skóry,
- osłabienie włosów i paznokci,
- uczucie kołatania serca.
Grupa ryzyka
Tak jak wspomnieliśmy, kobiety są o wiele bardziej narażone na rozwój nadczynności tarczycy. A ryzyko to dodatkowo wzrasta, jeżeli:
- nadczynność tarczycy występowała już w najbliższej rodzinie,
- cierpisz na cukrzycę typu 1,
- zmagasz się z anemią złośliwą,
- zmagasz się z niewydolnością nadnerczy,
- masz inne problemy z tarczycą,
- przyjmujesz dużo jodu,
- w ciągu minionego półrocza byłaś w ciąży.
Jeśli więc znajdujesz się w grupie podwyższonego ryzyka i/lub zaobserwowałeś wystąpienie wymienionych w tekście objawów, powinieneś skierować się do lekarza, który zleci badanie tarczycy lub wizytę u endokrynologa. Warto również wykonać test genetyczny, który pozwoli nam również sprawdzić predyspozycje genetyczne do wystąpienia tej choroby.
Leczenie nadczynności tarczycy
Leczenie polega na osiągnięciu stanu eutyreozy – wyrównania poziomu hormonów tarczycowych. Chcąc przywrócić prawidłową czynność hormonalną gruczołu tarczowego, należy również zadbać nie tylko o odpowiednie leczenie farmakologiczne, ale także o dobry stan psychiczny. Oczywiście, w każdym przypadku leczenie nadczynności tarczycy zależne jest od przyczyny wystąpienia choroby, jej nasilenia, a także wieku i ogólnego stanu zdrowia pacjenta.
Nie należy lekceważyć tego schorzenia, gdyż nieleczona nadczynność tarczycy może prowadzić do naprawdę niebezpiecznych powikłań, wśród których wymienić możemy osteoporozę. niewydolności serca czy zaburzeń rytmu serca.
Chcesz sprawdzić jak genetycznie predysponowana jesteś do nadczynności tarczycy? Sprawdź Raport OGEN.
